Rozmierka.eu » Ochotnicza Straż Pożarna w Rozmierce

Pierwsze informacje o ochronie przeciwpożarowej w Rozmierce (Rosmierka) pochodzą z drugiej połowy XIX w. Na terenie folwarku miał się znajdować punkt przeciwpożarowy ze sprzętem. W razie pożaru alarmowano mieszkańców dzwonem umieszczonym pod zadaszeniem na ścianie obory, a wyznaczeni pracownicy folwarku gasili ogień i ratowali dobytek.

Powyższa informacja pochodzi z przekazu ustnego, który potwierdziło kilkanaście osób. Jednak taki obowiązek o ochronie przeciwpożarowej został wprowadzony w królestwie pruskim już w drugiej połowie XVIII wieku. Właściciele dóbr musieli się do tych przepisów ustosunkować i zarządcą folwarków polecali zakładania punktów ochrony przeciwpożarowej. Za brak takiego punktu na folwarku były stosowane przez władze pruskie dość surowe kary. Korzyść z takiego obiektu na folwarku był dla wszystkich. W razie pożaru ludzie wiedzieli jak postępować. Wyznaczone, oczywiście wcześniej przeszkolone osoby mogły szybko i sprawnie gasić pożar i ratować ludzi oraz dobytek czy płody rolne i zwierzęta.

Pierwsze straże pożarne czy zespoły przeciwpożarowe na Śląsku powstały w miastach czy klasztorach w XVII wieku. Nie były to typowe z organizowane straże pożarne jak dziś. W 1630 r. władze Wrocławia (Breslau) wydały własne rozporządzenia policyjne w sprawie ochrony przeciwpożarowej. Tego typu rozporządzenia, czyli ordynki, nakazywały właścicielom posesji posiadanie sprzętu pomocnego w gaszeniu ognia. Każdy właściciel posesji musiał mieć drabinę, hak do rozrywania palących się konstrukcji drewnianych, wiadro i beczkę z wodą. W 1690 r. podobne ordynki wydało też miasto Olesno (Rosenberg). Większe miasta posiadały obiekty i miejsca, w których trzymano sprzęt pożarniczy. W 1691 r. w Opolu (Oppeln) w wydzielonym budynku przechowywano dwie sikawki do gaszenia pożaru. Wiadomo też, że w 1615 r. Opole było wyposażone w sprzęt pożarniczy. Pierwsza wzmianka o takim sprzęcie na ziemi strzeleckiej pochodzi z 1756 r. W tym roku klasztor cysterski w Jemielnicy (Himmelwitz) miał na wyposażeniu ręczną sikawkę do zaprzęgu konnego. W razie pożaru była ona wykorzystywana do gaszenia ognia nie tylko na terenie klasztoru, ale także we wsi.

Po zajęciu Śląska przez króla Fryderyka II Wielkiego władze pruskie w 1742 r. powołały do życia towarzystwa ogniowe (Feuer-Societäts) i nadały im stosowny regulamin. W drugiej połowie XVIII w. uchwalono szereg rozporządzeń przeciwpożarowych, mających na celu zwiększenie dochodów państwa uszczuplonych stratami materialnymi spowodowanymi przez liczne pożary. W 1764 r. zakazano używania kominów budowanych z desek i gliny. Równocześnie nakazano budowę kominów z niewypalonej cegły z użyciem słomy i piasku. Nowe przepisy drobiazgowo określały wymiary komina i technikę wyrobu cegły. W rozporządzeniu królewskim z 28 kwietnia 1777 r. uregulowano zakres praw i obowiązków strażaków.

Z publikacji Generalne Tabele Statystyczne Śląska 1787 roku autorstwa Tadeusza Ładogórskiego dowiadujemy się, że w powiecie wielkostrzeleckim było 79 wsi i 85 osad i przysiółków. W mieście Strzelce Wielkie (Gross Strehlitz) i na jego przedmieściach znajdowało się 91 domów z pozwoleniem warzenia piwa. Do ochrony przeciwpożarowej należały: jedna ręczna prosta sikawka metalowa, 106 ręcznych sikawek wykonanych z drewna (tzw. hydronetki), 5 płóz na wodę czy na zamarznięte zbiorniki wodne do ratowania ludzi, 6 drabin, 144 wiader i 6 haków (bosaków). Na ziemi strzeleckiej w tzw. państwach (Herrschaft) znajdowało się 5 metalowych, pojedynczych i ręcznych sikawek/hydronetek. Z powiatu wielkostrzeleckiego do służby wojskowej powołano 16 mężczyzn. W tym czasie straty z tytułu pożarów wynosiły 56 240 talarów.

Od połowy XVIII wieku władcy poszczególnych państw wchodzących w skład Rzeszy Niemieckiej zaczęli tworzyć obowiązkowe kasy ubezpieczeniowe, w których można było ubezpieczyć swój majątek od ognia (Hannover 1750, Ansbach 1754, Baden 1758, Kiel 1759, Oldenburg 1765, Darmstadt 1767). Duży wpływ na rozwój działalności ubezpieczeniowej na Śląsku miały władze pruskie, które nakazywały tworzenie przymusowych regionalnych towarzystw ubezpieczeniowych od ognia. W ten sposób odciążały instytucje państwowe od wypłacania zapomóg pogorzelcom. W 1848 we Wrocławiu założono Schlesische Feuerversicherungs-Gesellschaft. Na Górnym Śląsku działała rządowa ubezpieczalnia Provinzional-Land-Feuer-Societäts. W wymienionych ubezpieczalniach ubezpieczali swój majątek od ognia: szlachta, magistraty, zarządy gmin i zwykli obywatele.

Pierwsze drużyny strażackie na ziemi strzeleckiej utworzył w pierwszej połowie XIX w. właściciel dóbr strzeleckich hrabia Andreas Renard (1795–1874). Drużyny te brały udział w akcji gaszenia wielkich pożarów w Strzelcach Wielkich (Gross Strehlitz) w latach 1826 i 1827. Te dwa tragiczne pożary miasta pokazały, jak bardzo jest potrzebna straż pożarna. Przystąpiono wówczas do organizowania skutecznej ochrony. Według publikacji pt. Alphabetisch statistisch topographische… autorstwa J.G. Knie z 1830 r. i z 1845 r. w mieście już przed 1830 rokiem był dom strażacki, czyli remiza, a w niej sikawka do gaszenia ognia. Niestety nic więcej nie wiemy o działalności strażackiej.

19 lipca 1863 r. powołano do życia organizację Schlesische Provinzional Feuerwehrverbandes, która skupiała straże ogniowe z prowincji śląskiej i poznańskiej. Inicjatorem jej założenia był Rudolf Becker, radny i dyrektor Związku Ogniowo-Ratunkowego (Feuer- und Rettungsverein) we Wrocławiu (Breslau). Wśród założycieli było 121 delegatów z 41 jednostek straży ogniowej. W trakcie zebrania założycielskiego postulowano powołanie do życia specjalistycznego pisma straży ogniowej i społecznej ubezpieczalni oraz zorganizowanie święta strażackiego.

W 1863 r. w Strzelcach Wielkich (Gross Strehlitz, obecnie Strzelce Opolskie) z inicjatywy komisarza ekonomii von Renowitzkiego założono pierwszą straż pożarną, pod nazwą Stowarzyszenie Bractwa Ogniowego. W jej tworzenie zaangażowało się 20 dorosłych mężczyzn z miasta i z przedmieść. Wśród nich byli: mistrz murarski Wilke, kontroler mięsa F. Nowatius, restaurator J. Nowatius, mistrz kowalski Stanislaus Schottka, mistrz ślusarski Kunze, mistrz powroźnicy Hocke, kupiec E. Schindler i kontroler leśny Fonfara.

Istotne informacje o straży pożarnej w Rozmierce pochodzą z końca XIX wieku. Dziś ustalenie dokładnej daty powstania straży pożarnej jest bardzo trudne. W źródłach pojawia się kilka dat – 1891 r., 1921 r., 1926 r., 1928 rok. Co ważne, w tych latach straż pożarna działała na podstawie różnych przepisów przeciwpożarowych. W 1891 r. Sucha (Suchau), Rozmierz (Rosmierz), Rozmierka (Rosmierka), Grodzisko (Grodisko) oraz obwód dworski (Gutsbezirke) Sucha (Suchau), Rozmierz (Rosmierz), Rozmierka (Rosmierka) i Grodzisko (Grodisko) utworzyły Związek Sikawkowy (Spritzenverband). Statut związku został spisany 4 sierpnia 1891 r. w Szymiszowie (Schimischow). Pod dokumentem podpisali się: T. Pawlitzky, F. Wieczorek, N. Wieschollek, Johann Piontek, Franz Krawietz i Trzeciok. Statut został zatwierdzony 1 lipca 1892 r. przez komisję powiatową. Na przełomie XIX i XX w. członkowie Związku Sikawkowego z Rozmierki (Rosmierka) i Rozmierzy (Rosmiers) stanowili jeden oddział gaśniczo-ratowniczy, który posiadał beczkowóz i sikawkę ręczną ssąco-tłoczącą do zaprzęgu konnego. Po każdej akcji gaśniczej mieszkańcy wiosek w dowód uznania i wdzięczności składali się na beczkę piwa dla strażaków.

W tym czasie strażacy z Rozmierki posiadali w środku wsi, na placu, jedynie drewnianą wieżę strażacką, w której był przechowywany sprzęt przeciwpożarowy. Wieża była używana także do ćwiczeń i suszenia węży strażackich. Potem wybudowano remizę przy ulicy Strzeleckiej w sąsiedztwie posesji Maciołka, w miejscu, gdzie dziś znajduje się obecna remiza.

Ochotnicza Straż Pożarna (Freiwillige Feuerwehr) w Rozmierce (Rosmierka) miała powstać jesienią 1921 r. W latach 1916–1921 sołtysem był karczmarz Alexander Hartwing, który po wybuchu III powstania śląskiego w maju 1921 r. wyjechał wraz z rodziną z Rozmierki i udał się w okolice Opola (Oppeln). Po nim sołtysem został Josef Kapitza (1874–1948), który pełnił tę funkcję w latach 1921–1927. Trudu założenia straży pożarnej podjął się Franz Piontek (1883–1977). Poświęcił on wiele pracy i czasu, żeby przekonać sołtysa i mieszkańców do swojego pomysłu. Po zakończonej wojnie światowej w listopadzie 1918 r. oraz w okresie plebiscytu i III powstania śląskiego w 1921 r. mieszkańcy wioski byli mocno podzieleni co do pomysłu założenia straży pożarnej. Upór kilku osób, a także poparcie komendanta powiatowego Wilhelma Retta i zaprzyjaźnionego z Rozmierką strażaka Paula Kokotta z Kadłuba doprowadziły do założenia jednostki. Według przekazów ustnych wielką pomocą organizacyjną wykazali się: Franz Piontek, Urban Piontek III – współzałożyciel i naczelnik straży pożarnej (Wehrführer), Johann Mrohs – starszy ogniomistrz pożarnictwa (Oberbrandmeister), Franz Mrohs – ogniomistrz pożarnictwa (Brandmeister), Josef Wosnitza ze Strzelec Wielkich (Gross Strehlitz) – przekazał kilka mundurów strażackich, Konrad Piontek (1909–1976) – uczył musztry strażackiej, Edmund Lempik i Martin Kapitza – społecznie wykonali bosaki i inny sprzęt z metalu potrzebny do akcji gaśniczej. Kierownik szkoły w Rozmierce Reinhard Grimm (1878 – po 1948) założył amatorski teatr, pieniądze uzyskane z występów były przekazywane na zakup sprzętu strażackiego. Powyższe informacje pochodzą z przekazów ustnych i zachowanych dokumentów.

Według sprawozdania OSP Błotnica Strzelecka z 16 listopada 1986 r. (str. 4) jednostki w Rozmierce i Rozmierzy w 1986 r. obchodziły 60-lecie istnienia – czyli zgodnie z tym dokumentem obie straże powstały w 1926 r. W 2011 r. OSP Rozmierka obchodziła jubileusz 90-lecia istnienia, co wskazuje na fakt założenia jednostki w 1921 roku. W „Schlesische Feuerwehr-Zeitung” z 1929 r. znajduje się informacja, że straż pożarna w Rozmierce została utworzona w 1928 r. Wtedy sołtysem był Franz Piontek i jemu to przypisuje się utworzenie straży pożarnej. W sumie ustalenie właściwej daty założenia OSP Rozmierka wydaje się niemożliwe. Oficjalnie przyjmuje się za rok założenia jednostki 1921.

W 1928 r. strażacy z Rozmierki zakupili na raty ręczną sikawkę czterokołowa do zaprzęgu konnego firmy Braci Kieslich z Paczkowa (Gebr. Kieslich, Patschkau) z 1906 r., Nō 747. Firma produkująca sprzęt strażacki zajmowała się też dystrybucją starszego sprzętu i sprzedawała go zainteresowanym po niższej cenie oraz na raty. Wymieniona sikawka do dziś jest na stanie jednostki w Rozmierce. Na sikawce znajduje się napis „Rosmierka 1906”. Sikawka została ujęta w spisie z 1929 r. podczas Powiatowego Zjazdu Straży Pożarnych.

W sierpniu 1928 r. Urząd Gminy w Kadłubie nakazał straży pożarnej w Rozmierce wskazanie właściciela zaprzęgu, który w razie wybuchu pożaru lub alarmu próbnego zobowiązany jest do niezwłocznego stawiennictwa z zaprzęgiem pod remizą, oraz wyznaczenie i oznaczenie co najmniej czterech zbiorników przeciwpożarowych wraz z informacją, który zaprzęg z jakiego ma korzystać. W lutym 1930 r. strażacy otrzymali mundury zakupione na raty u mistrza krawieckiego Josefa Wosnitzy ze Strzelec Wielkich (Gross Strehlitz).

Na ćwiczeniach, zebraniach albo też w karczmie przy kuflu piwa między strażakami czasem dochodziło do ostrej wymiany zdań na temat nieetycznego zachowania się niektórych z nich podczas pożarów. Konflikt nasilił się w latach trzydziestych XX w. między naczelnikiem Urbanem Piontkiem III a starszym ogniomistrzem Johannem Mrohsem. Spór dotyczył tego, jakie osoby mają być w straży – oddane, poświęcające swój czas, posiadające honor czy takie, które w razie akcji gaśniczej nie pomagają, szpiegują i kradną. Jeden drugiemu stawiał zarzuty, co w konsekwencji źle wpływało na morale strażaków. W latach czterdziestych XX w. do zarzutów odniósł się ówczesny przewodniczący gminy Rozmierka (Rosmierka, Gross Maβdorf) Hermann Langer, który do braci strażackiej miał powiedzieć: O patriotycznym, honorowym, solidnym, aktywnym i konsekwentnym obowiązku świadczy jego ambicja noszenia munduru, a nie tylko chęć, ale konieczność wynikająca z potrzeby ratowania chorych, ułomnych, kaleków, nie zapominając również o zwierzętach domowych.

W czasie II wojny światowej (1939–1945) większość strażaków podlegała przymusowemu obowiązkowi służby wojskowej i została wysłana na front. Urząd Gminy w Rozmierce (Gross Massdorf), któremu podlegała jednostka strażacka, starał się odraczać strażaków i chronić ich od wysłania na front, co motywowano tym, że mogą oni służyć na miejscu, gasząc pożary, ratując ludzi i dobytek. Mimo braków kadrowych straż pożarna nadal funkcjonowała.

Od momentu powstania straży pożarnej do roku 1945 w jej szeregach służyli m.in.: Ignatz Piontek (1907–1993), Michael Piontek (1904–2002), Konrad Piontek (1909–1976), Johann Dlugosch (1908–1987), Paul Dlugosch, kołodziej Johann Mrohs, Franz Mrohs, Franz Piontek, Josef Greipel, Johann Gomola (1915–1992), August Gomola, Josef Przyklenk (1859–1931), Teodor Bieniek, Alfred Kapitza (1907–1990), Franz Czok, Edmund Lempik, Martin Kapitza. Naczelnikami straży pożarnej (Wehrführer) byli Franz Piontek (1883–1977) i Urban Piontek III (1887–1972).

W niedzielne przedpołudnie 21 stycznia 1945 r. do ówczesnego Groß Massdorf (obecnie Rozmierka) wkroczyły oddziały wojsk radzieckich. Żołnierze armii czerwonej opanowali wioskę. Nastąpił z ich strony terror, grabieże, gwałty na ludności cywilnej i mordy. Został też zniszczony sprzęt strażacki (cudem ocalała sikawka z 1906 r.). Działalność jednostki została zawieszona. We wsi panował strach i przerażenie. Pod koniec marca 1945 r. do wsi przybyła nowa administracja polska. Powołano nowego sołtysa Urbana Piontka (1887-1972) i zapoczątkowano edukację polską w miejscowej byłej niemieckiej szkole. Życie powoli w bólach wracało do normalności, choć w innym państwie.

Pod koniec czerwca 1945 r. do straży należało 15 osób. Miały one do dyspozycji jedną konną sikawkę tłokową, 2 drabiny hakowe i 15 hełmów. Innego sprzętu nie było. Pod koniec września jednostka nie znalazła się w powiatowym wykazie istniejących straży. Potem jednak została reaktywowana. W latach 1945–1950 strażą dowodzili m.in. Edmund Polaczek (później wyjechał do Niemiec) i Paweł Tarliński (1925–1989), a w latach 1948–1950 Jan Kandziora. W latach 1956–1973 do zarządu straży pożarnej należeli: Paweł Krupa (1930–2019), Franciszek Kozioł (1939–2023), Antoni Maciołek, Jerzy Cichoń (1931–1999). W 1973 r. do straży należało ponad 80 osób, w tym 20 dziewcząt, 20 osób liczyła też grupa młodzieżowa. W latach 1973–1976 prezesem był Franciszek Kozioł (1939–2023), a w latach 1976–1996 Franciszek Długosz. Od 1996 r. prezesem jest Jan Bytomski.

W latach 1957–1959 w czynie społecznym przebudowano i wyremontowano świetlicę. W tych pracach najbardziej wyróżnili się: Paweł Krupa, Franciszek Kozioł i Antoni Maciołek. W maju 1976 r. jednostka OSP Rozmierka obchodziła jubileusz 50-lecia istnienia (rok założenia 1926). W dowód uznania jednostka otrzymała sztandar strażacki, a części strażaków i osobom wspierającym wręczono odznaczenia branżowe. W latach 1977–1978 prowadzona była przebudowa remizy strażackiej. Koszty przebudowy wyniosły 249 tys. zł. 60% prac wykonali w czynie społecznym sami strażacy. Wśród nich byli m.in.: Franciszek Długosz, Paweł Krupa, Antoni Maciołek, Henryk Hermasz, Jan Tarliński, Joachim Dziemba, Bernard Kozioł. Liczna grupa strażaków pracujących przy rozbudowie została odznaczona odznaką Zasłużony dla Opolszczyzny. Srebrny medal Za Zasługi dla Pożarnictwa otrzymał Franciszek Długosz, a brązowy medal Za Zasługi dla Pożarnictwa – Antoni Maciołek i Józef Kapica. W 1979 r. jednostka otrzymała używany samochód pożarniczy Żuk z OSP Sucha.

W 1985 r. w OSP Rozmierka działało kilka drużyn strażackich. Drużynę seniorów tworzyli: Henryk Janoszka, Paweł Lipok, Piotr Skoberla, Henryk Hermasz (1955–2006), Jan Tarliński, Bernard Tarliński (1960–2018), Henryk Lipok (1965–2013), Zygmunt Długosz, Bernard Kozioł i Jan Bytomski; drużynę młodzieżową: Mariusz Konieczny, Hubert Lubojański, Norbert Gasz, Antoni Grinert, Jan Cichoń, Grzegorz Tomala, Piotr Mróz, Roland Waloszek i Joachim Piontek; drużynę żeńską: Danuta Długosz, Renata Piontek, Krystyna Wyrwoł, Monika Golec, Bernadeta Długosz, Sylwia Mróz, Krystyna Piontek, Renata Długosz, Elżbieta Jędrzejewska, Edyta Grzonka, Irena Wyrwoł, Edyta Obruśnik, Teresa Obruśnik i Natalia Przybyła; drużynę harcerską: Marek Kapica, Krzysztof Kapica, Dariusz Długosz, Jan Witezy, Piotr Klimek, Waldemar Piontek, Klaudiusz Stachula, Piotr Waloszek i Andrzej Krancioch. Przez wiele lat drużyny z powodzeniem startowały w zawodach, odnosząc wiele sukcesów na szczeblu gminnym, wojewódzkim, regionalnym i krajowym.

W 1995 r. w poczet członków honorowych OSP Rozmierka przyjęto Jana Kapicę (1928–2010) i Jerzego Cichonia (1931–1999). W 1996 r. członkowie OSP Rozmierka zostali uhonorowani odznaczeniami i medalami: złotym medalem Za Zasługi dla Pożarnictwa – Jerzy Cichoń (1931–1999), Jan Kapica (1928–2010), Jan Tarliński i Józef Kapica; srebrnym medalem Za Zasługi dla Pożarnictwa – Alfred Zimoń i Henryk Hermasz (1955–2006); brązowym medalem Za Zasługi dla Pożarnictwa – Jan Bytomski i Andrzej Skowronek.

7 czerwca 1998 r. w godzinach 14–15 członkowie OSP Rozmierka uczestniczyli w Opolskim Łańcuchu Nadziei, mającym na celu obronę województwa opolskiego przed likwidacją. 8 sierpnia 1998 r. OSP Rozmierka otrzymała samochód bojowy marki Jelcz. W uroczystości przekazania samochodu uczestniczyli: Krzysztof Fabianowski – burmistrz miasta i gminy Strzelce Opolskie, prof. Gerhard Bartodziej – były senator RP, przewodniczący Rady Miasta i Gminy Strzelce Opolskie, Piotr Hadasik (1940–2021) – prezes zarządu miejsko-gminnego – oraz strażacy z Rozmierki.

W 2000 r. do OSP Rozmierka należało 46 członków czynnych, 7 członków Młodzieżowej Drużyny Strażackiej, 8 członków Harcerskiej Drużyny Strażackiej, 9 członkiń Kobiecej Drużyny Strażackiej oraz 2 członków honorowych. Stan liczebny jednostki od kilkunastu lat się zmniejszał.

12 maja 2001 r. jednostka z Rozmierki uroczyście obchodziła jubileusz 80-lecia istnienia (rok założenia 1921). W uroczystościach brali udział strażacy z całej gminy Strzelce Opolskie oraz władze miejsko-gminne i powiatowe. Strażacy otrzymali odznaczenia i medale: złoty medal Za Zasługi dla Pożarnictwa – Alfred Zimoń oraz Michał Piontek (1904–2002), który otrzymał odznakę za 65 lat służby; srebrny medal Za Zasługi dla Pożarnictwa – Jan Bytomski i Andrzej Skowronek.

7 maja 2011 r. zorganizowano obchody 90-lecia istnienia jednostki. Uroczystości urządzono w ramach Gminnego Dnia Strażaka. Po mszy świętej przemaszerowano na boisko sportowe w Rozmierce, gdzie wręczono medale i odznaczenia za wysługę lat i wzorową służbę.

W ostatnim czasie druhna Ewa Glik odniosła wielkie sukcesy na polu artystycznym. W 2012 r. została laureatką Finału Centralnego Ogólnopolskiego Konkursu Plastycznego pt. „Zapobiegajmy pożarom”, zajmując pierwsze miejsce w trzeciej grupie wiekowej. W 2013 r. zajęła trzecie miejsce w swojej grupie wiekowej w Ogólnopolskim Konkursie Plastycznym „Zapobiegajmy pożarom 2013”.

Jednostka w 2014 r. liczyła 30 członków czynnych, 5 honorowych, 15 wspierających, 18 członków Młodzieżowej Drużyny Pożarowej: 9 chłopców i 9 dziewczyn. Razem do OSP Rozmierka należy 68 członków.

Dumą OSP Rozmierka jest zabytkowa sprawna sikawka konna z 1906 r. Swoje walory prezentuje podczas różnych zjazdów i konkursów strażackich.

Złoty Znak Związku: Paweł Krupa (1930–2019), Franciszek Długosz.

Złoty medal Za Zasługi dla Pożarnictwa: jednostka OSP Rozmierka.

Składy zarządu OSP Rozmierka w poszczególnych latach:

Zarząd OSP Rozmierka (lata 1973–1976)
prezes: Franciszek Kozioł (1939–2023),
wiceprezes: Franciszek Długosz,
naczelnik: Paweł Krupa,
sekretarz: Jan Duda,
skarbnik: Antoni Długosz.
Do straży należało ponad 80 osób w tym 20 dziewcząt i 20 młodzieży.

Zarząd OSP Rozmierka (rok 1976)
prezes: Franciszek Długosz,
wiceprezes: Franciszek Kozioł (1939–2023),
naczelnik: Paweł Krupa,
skarbnik: Antoni Długosz,
sekretarz: Jan Mróz.

Zarząd OSP Rozmierka (rok 1978)
prezes: Franciszek Długosz,
I naczelnik: Henryk Hermasz,
II naczelnik: Henryk Janoszka,
skarbnik: Antoni Długosz,
sekretarz: Jan Mróz,
gospodarz: Antoni Maciołek,
członkowie zarządu: Teresa Garbela, Hubert Tarliński, Henryk Polok,
komisja rewizyjna: Józef Kapica, Bernard Kozioł, Jan Tarliński.

Zarząd OSP Rozmierka (rok 1981)
prezes: Franciszek Długosz,
I naczelnik: Antoni Maciołek,
II naczelnik: Jan Tarliński,
z-ca naczelnika: Henryk Janoszka.

Zarząd OSP Rozmierka (lata 1987–1991)
prezes: Franciszek Długosz,
wiceprezes, naczelnik: Jan Tarliński,
sekretarz: Jan Mróz,
skarbnik: Antoni Długosz,
gospodarz: Antoni Maciołek,
członkowie zarządu: Jan Bytomski, Danuta Długosz, Henryk Hermasz, Paweł Krupa.
komisja rewizyjna: przewodniczący Franciszek Mróz, członkowie Józef Kapica i Bernard Kozioł.
Stan osobowy wynosił: członków zwyczajnych – 33, drużyny żeńskiej – 22, drużyny harcerskiej – 10, młodzieżowej – 9, członków wspierających – 22, honorowych – 5 osób, oraz członków orkiestry strażackiej 12 osób.

Zarząd OSP Rozmierka (lata 1991–1996)
prezes: Franciszek Długosz,
wiceprezes: Józef Raitor (1939–2008), Franciszek Mróz,
wiceprezes i naczelnik: Jan Tarliński,
sekretarz: Andrzej Skowronek,
gospodarz: Józef Kapica,
skarbnik: Henryk Hermasz,
członkowie zarządu: Paweł Krupa, Bernard Kozioł, Zygfryd Misz, Jan Bytomski,
komisja rewizyjna: przewodniczący Antoni Szymala, członkowie – Józef Popanda, Sebastian Biniek, od 1993 roku skład komisji się zmienił: przewodniczący Antoni Szymala, członkowie – Józef Goczoł, Piotr Urbańczyk.

Zarząd OSP Rozmierka (lata 1996–2001)
prezes: Jan Bytomski,
wiceprezes: Gerhard Witezy (1932–2020),
naczelnik: Jan Tarliński,
z-ca naczelnika: Paweł Krupa,
sekretarz: Franciszek Długosz,
skarbnik: Henryk Hermasz,
gospodarz: Józef Kapica,
komisja rewizyjna: Andrzej Skowronek, Antoni Szymała, Piotr Urbańczyk.

Zarząd OSP Rozmierka (lata 2001–2006)
prezes: Jan Bytomski,
wiceprezes: Paweł Krupa,
naczelnik: Jan Tarliński,
z-ca naczelnika: Marek Sklebic,
sekretarz i kronikarz: Franciszek Długosz,
skarbnik: Henryk Hermasz,
gospodarz: Franciszek Mróz,
komisja rewizyjna: Antoni Szymała – przewodniczący, Krzysztof Kapica, Henryk Krzyżanowski.

Zarząd OSP Rozmierka (lata 2006–2011)
prezes: Jan Bytomski,
wiceprezes: Paweł Krupa (1930–2019),
naczelnik: Jan Tarliński,
z-ca naczelnika: Marek Sklebic,
sekretarz: Franciszek Długosz,
skarbnik: Henryk Hermasz (1955–2006), po jego śmierci w czerwcu 2006 r. zarząd powołał na to funkcję Zygfryda Misza.
gospodarz: Franciszek Mróz.

Zarząd OSP Rozmierka (2011–2016)

prezes: Jan Bytomski,

wiceprezes, naczelnik: Marek Sklebic,

z-ca naczelnik: Jan Tarliński,

skarbnik: Zygfryd Misz,

sekretarz, kronikarz: Franciszek Długosz,

gospodarz: Jarosław Kusidło,

członek zarządu: Jarosław Mróz,

komisja rewizyjna: Antoni Szymała – przewodniczący, Krzysztof Kapica – sekretarz, Henryk Krzyżanowski – członek komisji.

Pożary i inne żywioły w Rozmierce i na Podborzanach

Rok 1849 – 17 czerwca potężne gradobicie w okolicy, najbardziej ucierpiała Rozmierz (Gross Rosmiers) i okoliczne pola z sąsiednich wiosek.
Rok 1901 – pożar gospodarstwa Johanna Thomalli na Podborzanach (Waldhäuser), spłonął dom i zabudowania gospodarcze. Pożar został spowodowany przez nieostrożność cieśli w trakcie remontu dachu.
Rok 1920 – pożar domu rodziny Szklorz (dzisiejsza ul. Strzelecka, obecnie Ploch) w Rozmierce.

Rok 1935 – 7 października pożar sterty słomy w Rozmierce gasiły jednostki OSP Rozmierka (Rosmierka), Rozmierz (Rosmiers) i Sucha (Suchau). 28 kwietnia w wyniku pożaru byłej szkoły przy dzisiejszej ul. Strzeleckiej spłonął dach budynku.
Rok 1937 – 6 lipca wielki pożar w Rozmierce, niestety nie udało się ustalić, co i gdzie się paliło, natomiast faktem jest, że w gaszeniu pożaru uczestniczyło kilka zastępów straży pożarnej z Rozmierki (Rosmierka), Strzelec Wielkich (Gross Strehlitz), Rozmierzy (Rosmiers), Suchej (Suchau) i Grodziska (Grodisko).
Rok 1950 – 19 maja okolicę nawiedziło gradobicie. W Rozmierce poszkodowanych zostało 30 gospodarstw o powierzchni 120 ha. Uszkodzone zostały drzewa owocowe i ogrody.
Rok 1961 – po żniwach spłonęła stodoła Jana Gomoły przy ul. Strzeleckiej w Rozmierce. Przez tydzień w stodole tlił się ogień, ponieważ zgromadzono w niej dużą ilość słomy po żniwach.
Rok 1962 – w majątku w Rozmierce spłonęły stodoły stojące naprzeciw zabytkowego spichlerza.
Rok 1967 – pożar gospodarstwa Jana Gawlika (teraz Jędrzejewski) na Podborzanach przy ul. Osieckiej. Spłonął dom, chlew i stodoła.
Rok 1971 – w czerwcu od uderzenia pioruna został uszkodzony nowy dom mieszkalny Anny i Jana Smykałów przy ulicy Polnej.
Rok 1979 – 14 maja spłonęła stodoła na posesji Tomalów przy ul. Strzeleckiej w Rozmierce.
Rok 1980 – w sierpniu nad Rozmierką przeszła wichura. Na placu szkolnym zostały powalone potężne wierzby, dach przedszkola został zerwany i znalazł się na posesji Oczka, krzyż przy ul. Strzeleckiej i Polnej został uszkodzony. Uszkodzonych zostało też wiele drzew, domów i zabudowań gospodarczych.
Rok 1981 – 11 czerwca w Rozmierce spłonął budynek gospodarczy w stadninie koni. 14 sierpnia pożar domu mieszkalnego.
Rok 1984 – 26 lipca w Rozmierce wybuchł pożar podczas transportu słomy na wozie zaprzęgniętym przez krowy Augustyna Czoka. Wydarzyło się to na ulicy Strzeleckiej za torami kolejowymi koło Długosza. Wóz ze słomą spłonął doszczętnie, zdążono wyprzęgnąć krowy.
Rok 1986 – 13 maja spłonął dach domu mieszkalnego Augustyna Czoka przy ulicy Strzeleckiej w Rozmierce. W tym samym roku samochód ciężarowy z zamontowanym dźwigiem uderzył w budynek ośrodka zdrowia (były dom Wójcików). Siła uderzenia była tak wielka, że pojazd wbił się kilka metrów do środka budynku, w którym na szczęście nikogo nie było. Uszkodzony uległ szczyt domu od strony ul. Szkolnej do tego stopnia, że musiał być natychmiast zabezpieczony przed zawaleniem. Przyczyną wydarzenia były niesprawne hamulce w samochodzie. Dom został po jakimś czasie wyremontowany. Latem w trakcie magazynowania słomy doszło do pożaru stodoły na Szymonii. Obiekt prawie doszczętnie spłonął, jednak później został odbudowany.
Rok 1993 – 11 września przy ul. Strzeleckiej w Rozmierce wybuchł pożar w oborze i chlewni Alojzego Pietruszki. Udało się uratować zwierzęta, ale budynek spłonął.
Rok 1998 – w Zielone Święta pożar stodoły w Rozmierce spowodowany uderzeniem pioruna w sam środek dachu. Po przebiciu dachu piorun uderzył w metalową burtę przyczepy ciągnikowej. Dzięki szybkiej akcji ludności i straży pożarnej nie doszło do rozprzestrzenienia ognia. Płomienie strawiły część wnętrza stodoły. Wszystkie elementy stalowe były tak nagrzane, że nie można było ich chwycić gołymi rękami. 1 czerwca pół godziny po północy pożar na Podborzanach. 21 sierpnia nocny pożar szopy w Rozmierce.
Rok 1999 – 8 listopada pożar kotłowni w pawilonie sklepowym należącym do Gminnej Spółdzielni przy ul. Strzeleckiej w Rozmierce.
Rok 2000 – 20 marca pożar domu Markietona przy ul. Strzeleckiej w Rozmierce. Ogień ugaszono w samą porę, spłonęła tylko wersalka.
Rok 2003 – 5 stycznia ok. godz. 3 nad ranem wybuchł potężny pożar w Rozmierce w byłej oborze na Szymonii. Budynek wraz płodami rolnymi spłonął doszczętnie. Po pożarze obiekt został rozebrany. 14 sierpnia 2003 r. ok. godz. 20 przez kilkanaście minut nad Rozmierką szalała potężna wichura, która spowodowała duże zniszczenia we wsi. W jej wyniku zostały połamane drzewa, pozrywane dachówki, uszkodzone kominy i elewacje domów i zabudowań gospodarczych. Przy usuwaniu skutków nawałnicy pomagali strażacy i mieszkańcy wsi.
Rok 2004 – 26 lipca ok. godz. 8 rano pożar przy ul. Jemielnickiej w Rozmierce (granica miasta Strzelce Opolskie) na posesji Dambca. Palił się budynek gospodarczy będący przybudówką domu mieszkalnego.
Rok 2012 – 21 sierpnia o godz. 19.30 wybuchł pożar w stodole na Podborzanach w byłej posesji Greipla. Spłonęło 400 bali słomy przechowywanych w stodole. 15 października wieczorem wybuchł pożar w stodole Henryka Poloka przy ulicy Szkolnej. Ogień strawił obiekt i sprzęt rolniczy. Zniszczona stodoła została rozebrana.

Ochotnicza Straż Pożarna w Jędryniach

Straż pożarna w Jędryniach powstała po 1945 r. Niestety nic wie wiemy na temat jej założycieli i członków. Być może był to tylko punkt przeciwpożarowy na terenie wsi.
W 1963 r. w trakcie obchodów 100-lecia Straży Pożarnej w Strzelcach Opolskich podczas nadawania sztandaru jednostce OSP Strzelce Opolskie został wbity gwóźdź pamiątkowy z napisem „OSP Jędrynie”. Co ciekawe, nigdy nie zawiązano struktur OSP w Jędryniach.
W świetle tej informacji można powiedzieć, że jednostka została zlikwidowana po 1963 roku, a jej sprzęt został przekazany innym jednostkom w gminie, być może OSP Rozmierka.
Swego rodzaju ciekawostką jest to, że obecny prezes OSP Rozmierka Jan Bytomski jest mieszkańcem Jędryń.

Pożary i inne żywioły w Jędryniach

Rok 1949 – pożar domu Jana Popandy (potem Suchan, obecnie Szymała i Pawuś) w Jędryniach.
Rok 1953 – 30 lipca pożar dom mieszkalnego, chlewu i stodoły u Bytomskiego w Jędryniach przy ul. Polnej.
Rok 1961 – w maju pożar strawił dom mieszkalny i zabudowania gospodarcze u Agnieszki Werner (1924–2013) i Jana Wernera (1927–1995).
Rok 1974 – spłonął dom mieszkalny rodziny Deja.
Rok 2008 – pożar sadzy w kominie domu przy ul. Polnej w Jędryniach.
Rok 2013 – wieczorem 20 lutego pożar domu mieszkalnego rodzin Szymała i Pawuś.

Opracował: Piotr Smykała

Bibliografia:
Dalibóg E., zbiory własne
Kronika OSP Rozmierka
Smykała P., Dalibóg E., Dzieje pożarnictwa na ziemi strzeleckiej 1863-2013, Strzelce Opolskie 2014
Smykała P., Rozmierz 1256-2006, Strzelce Opolskie 2006
Smykała P., zbiory własne